Ökumenisches Heiligenlexikon

DE SANCTIS MARTYRIBUS
CRESCENTIANO VEL CRESCENTINO, IUSTINO, GRICCIVIANO, VIRIANO, ORPHITO, EXUPERANTIO, BENEDICTO, EUTROPIO, AC FORTUNATO. TIFERNI ET URBINI IN ITALIA.


SUB DIOCLETIANO.

COMMENTARIUS PRÆVIVS.
Actis, translationibus, & cultu.

Crescentianus, sive Crescentinus, Martyr, Tiferni in Umbria (S.)
Justinus, Martyr, Tiferni in Umbria (S.)
Griccivianus, Martyr, Tiferni in Umbria (S.)
Virianus, Martyr, Tiferni in Umbria (S.)
Orphitus, Martyr, Tiferni in Umbria (S.)
Euxuperantius, Martyr, Tiferni in Umbria (S.)
Benedictus, Martyr, Tiferni in Umbria (S.)
Eutropius, Martyr, Tiferni in Umbria (S.)
Fortunatus, Martyr, Tiferni in Umbria (S.)

AUCTORE D. P.

Duas insignes Ecclesias S. Crescentianus, ut Patronus, complectitur; scilicet Tifernensem, quæ civitas vulgo Citta di Castello, dicitur, juxta quam etiam martyrium sustinuit, & quam diuturna corporis sui requie honoravit; [S. Crescentiani cultus hoc die,] atque Urbinatem, cui depositum ejus tandem concessum fuit, & ubi fere Crescentinus vocatur. Prior Ecclesia Sociorum memoriam insuper retinet; in cujus veteri Kalendario Fr. Angelus de Comitibus, in Floribus ecclesiæ istius Italice editis anno 1627, & Iacobillus inter Sanctos ac Beatos Umbriæ, legerunt hæc verba ad Kalendas Iunii: SS. Crescentiani, Justini, & aliorum Martyrum. Omnes autem sic nominabantur in Collecta, ad Missam & divinum Officium recitari solita: Da quæsumus omnipotens Deus, ut qui Sanctorum tuorum Crescentiani, Justini, Gricciviani, Viriani, Orphiti, Exuperanti, Benedicti, Eutropii, atque Fortunati solennia colimus, etiam virtutes imitemur. Ferrarius, in suo Catalogo Sanctorum Italiæ, de solo agit S. Crescentino Martyre Tiferni, [cum Sociorum memoria] Patrono Urbinate, & allegat monumenta eccles. Urbin. Iacobillus, de eodem acturus, ante omnia citat in testimonium, Lectionarium antiquum Ms. in Eccles. Tipherni. Sed illud hactenus nusquam invenitur, nisi isto nomine Iacobillus intelligat, libellum Ms. qui apud D. Franciscum Ignatium Lazzari ibidem reperitur, sub hujusmodi titulo; Sanctorum & Beatorum civium Tiphernatium Vitæ, a Nicolao Manasseo Tifernate, Cathedralis ecclesiæ Canonico, in hanc formam ac seriem redactæ atque descriptæ.

[2] Accepi sane, curante D. Florido Veccellari ibidem Canonico, [quorum tamen non meminerunt Acta,] & favente prædicto Domino Lazzari herede Canonici Manassei, Vitam S. Crescentiani, prout ibi habebatur, distinctam in sex Lectiones: quas intelligo etiam impressas fuisse, & Tiferni usurpatas, priusquam Romæ approbarentur aliæ, haud paulo succinctiores; quas similiter accepi, impressas typis Cameralibus anno MDCLIV. Interim neque in Lectionibus prædictis, tam antiquis quam novis, neque in aliis Urbino transmißis, de quibus infra, verbum ullum habetur de Sociis; nedum quod illi sint paßi, ut Iacobillus ait X Septembris, aut quod tali die istic colantur. Nolim ergo Socios Martyrii dicere, [nedum ut passorum 10 Sept.] sed cultus; neque tamen commemorando separare, quos conjunctim a Tifernatibus recoli solitos, patet ex Collecta præmissa. Conjungendi autem cultus causa sufficiens fuit, quid a tempore, cujus nulla extabat memoria, simul omnes fuerint unum in locum conditi; fortaßis a S. Florido, S. Gregorii Magni contemporaneo, Tifernatium Episcopo & Patrono; qui cum S. Aminio, Presbytero suo, eumdem locum frequentasse plurimum dicitur. [Ex illis translati aliqui an. 1012 in civitatem,] Ibidem omnes illi, cum ipso S. Florido, requieverunt, teste Iacobillo, quoad usque Petrus Tifernensis Episcopus, ecclesiam suam Cathedralem, S. Laurentio ante nuncupatam, in nomine S. Floridi restaurandam curavit; in eumque intulit tum ipsius Sancti Episcopi corpus, tum etiam aliorum Sanctorum quatuor, Gricciviani scilicet, Viriani, Orphiti, & Exuperantii, aliis in ipso loco relictis; ubi eos adhuc, excepto S. Crescentiano manere crediderim, cum de ipsorum alio facta translatione nihil legatur. Fr. Angelus Conti Capucinus, qui sub titulo Speciosorum Florum (Fiori Vaghi) an. 1627 edidit Vitas Sanctorum ac Beatorum Tifernatium, priorem Translationem factam fuisse scribit sub annum MXII: fuisset ergo Petrus iste longo tempore Episcopus, siquidem Ughellus eum vixisse ait, anno MXLVIII, & quædam bona dedisse Canonicis S. Floridi.

[3] Petro, hujus nominis secundo, Hermannus succeßit; qui anno MLX S. Floridi Canonicam divisisse legitur, admißis fortaßis in partem Præbendarum Regularibus. [& anno 1068 ipse S. Crescentianus Urbinum,] Hermannum autem secutus est Folcus: qui Mainardo Episcopo Urbinati commoditatem præbuit auferendi transferendique corpus S. Crescentiani anno MLXVIII, capite dumtaxat Tifernatibus relicto: cujus pars non exigua, Paulo Papa V Ecclesiam regente, in civitatem Castelli non mediocri pompa fuit importata, ubi valde honorifice in Cathedrali ecclesia custoditur, uti in fine Tifernensis Ms. Legitur: Hoc vero Ms. (nisi sola postrema verba Manassei additamentum sint) oportet compositum fuisse admodum recenter: siquidem Paulus V, anno MDCV creatus, vixit usque ad MDCXXI: eamdemque novitatem indicat cultior ac verbosior phrasis: quapropter, omnibus confideratis, antiquiorem sincerioremq; multo textum haberi censeo in Ms. Urbinate: quod fortaßis Tiferno allatum sit a Mainardo, ac deinde duobus ultimis punctis succeßive auctum, quibus continetur primum translatio, deinde elevatio sacri corporis. [unde etiam dantur accepta Acta.] Urbinatium igitur Ms. placet præferre Tifernensi, quamvis existimem etiam istius primum fontem non multo antiquiorem esse ætate Mainardi, atque ex traditionibus seu picturis compositum paulo ante medietatem seculi XI. Accepi autem ipsum Roma, a D. Ioanne Bisaïga, Archivii Basilicæ Vaticanæ Præfecto; juxta ecgraphum autem authenticum quod ille poßidet, sumptum ex Codicibus tam antiquis quam modernis Archiepiscopatus Urbinatis, fidem faciente Ænea Paduano I. V. D. Reverendißimi Domini Archiepiscopi Vicario Generali; & attestantibus eidem Io. Francisco Rota, Canonico atque Vicario Capituli, Lelioque Fideli, Curiæ Archiepiscopalis Cancellario, sub die XXVII Februarii MDLXXIII.

[4] Diem translati Corporis, scilicet XVIII Decembris, annue festivum haberi Urbinatibus, scribit Ferrarius, in Catalogo Generali, his verbis; Urbini in Italia Translatio S. Crescentini Martyris, urbis Tutelaris. Eo certe die, anno MCCCLX, ab Episcopo Francisco, [agitur ibi Translatio 18 Dec.] sacra Ossa fuisse requisita & inventa, docent quæ damus Acta; eumdem tamen diem anniversarium fuisse Translationis a Mainardo factæ, non habeo unde affirmem, nisi crebra in hoc opere exempla, quibus docemur similibus actibus sæpius electum diem eumdem, jam ante festivum, ad cavendam festorum multiplicationem. De ipso interim Mainardo hoc obiter dixerim, pium istum laborem compensatum ei divinitus videri, [quo die an. 1360 relevata ossa.] cum titulo beatitatis apud posteros, quando corpus ipsius, tamquam Beati, sub altari collocatum fuit, anno MCCCCXCIX, II Kal, Iunii, prout ad hunc diem inter Prætermissos docui. Porro non solum Tiferni atque Urbini ecclesiam habet hic de quo præcipue agimus Sanctus; [Cultus Eugubii.] sed etiam in territorio Eugubino, quemadmodum affirmat Iacobillus; addens, eum ibi, æque ac Urbini, Crescentinum vocari.

[5] [Locus Martyrii Saddorum dictus;] In loco qui dicitur Saddi, extra Tiferni urbem Sanctum mactatum a carnificibus, humatumque a Fidelibus, Acta dicunt, & constans traditio tenet; nec desunt qui putent Saddos pro Sanctis dici. Erat autem locus ille, juxta Angelum & Iacobillum, tunc solitarius; nunc autem parochiam habet, cujus ecclesia (inquit Angelus & ex eo Iacobillus) antiqua satis est, & tribus distincta navibus. Sub ejus altera medietate effossa humus, cryptam seu subterraneam ecclesiolam pandit, per gradus utrimque positos adeundam: & habentem altaria duo, supra quorum unum, ipsa in calce murum tegente, depicta visitur imago Sancti, in specie juvenis cataphracti, & equo insidentis, atque Draconem lancea configentis: estque pictura illa per quam vetus. In altari vero superioris ecclesiæ primario, [ibi pars galeæ, ad capitis dolores levandos utilis.] quod Illustriss. D. Julius Vitellii, tunc ipsius ædis Præpositus (Præpositura enim est, a Cathedrali dependens) postea patriæ suæ dignissimus Episcopus, extrui fecit in capite mediæ navis, sumptu suo ultra duas laterales protensæ anno MDXXIV; in altari, inquam primario servatur inter alias Reliquias magna pars galeæ, qua Sanctum usum esse, fides est popularis, neq; inutilis: imposita enim capitibus cephalalgia laborantium dolores sedat; quemadmodum paucis ab hinc annis expertus est homo etiamnum, id est anno MDCXXVII, vivens, & annos tres supra octoginta natus. Qui insuper refert, ex suis majoribus audivisse, quod ubi nunc est præmemoratum altare, ibi olim fuerit vepretum, supra quod luminaria aliqua nocturnis horis solebant videri; & horum indicio inventas Reliquias esse, quæ in urbem illatæ totam suavissimo odore impleverunt. His lectis, pia me inceßit cupido, videndi formam illius ferri, quod Sancti Galeam plebs appellat. Hujus desiderii compotem me benigne fecit Ecclesiæ Tifernatis Canonicus, D. Floridus Uccellarius, missa delineatione, ex qua cognovi lunatam esse laminam pedum Tifernensium fere duorum, vix tamen dimidium pedem latam uspiam, arrosam autem undeque; qualis etiam est alia, prioris quartam fere partem æquans: sed neutra quidquam habet unde judicari alterutra poßit pars galeæ fuisse, seu Romanæ seu Barbaræ.

[6] Eadem in ecclesia servari ait Angelus, duplicis Crucis signum, [item crux antiqua;] quod prædicando ad populum manibus præferre solebat Sanctus, e simplici ligno, digito uno latius, palmo longum, cujus etiam longitudinis & latitudinis ferme est manubrium; transversa vero pars una, digitorum quatuor; altera parte, cui titulus aptari possit, solum digitis tribus exstante. Hæc Crux, inquit ille, una sui parte operta est lamella quadam, quæ videtur ænea certisque sculpturis notatur; & usque hodie servatur intra capsulam, bene inauratam, una cum parte cranii, in ecclesia Saddorum supra altare dextræ navis, [Sancti fuisse credita] & cum multa devotione monstratur populo simul cum sacris Reliquiis. Laudo devotionem piumque usum; & Crucis signum, a quocumque vel quandocumque illuc allatum, impius sit qui venerari recuset. Sed quod ipsum tam sit antiquum atque prætenditur, vereor ut credi prudenter poßit. Hoc certum; non solitos primis istis seculis fidei Christianæ præcones; licet intrepide ac citra dißimulationem prædicarent Christum, eumque Crucifixum; Crucis ipsius effigiem præferre manibus in conspectu Gentilium: qua de re plura legere qui volet, legat in Paralipomenis ad meum Conatum Chronicohistorium de Romanis Pontificibus Dissert. 49 num. 13. Habuerit illam in privato usu Sanctus; vel etiam ipsius Ecclesiæ donaverit aliquis diu post; antiquitatem tamen haud parvam sapit manubrium ipsi adhærens, ea forma qua Græcanicas paßim expressas videmus, non item Latinas: ideoque operæ pretium censui totam quanta est spectandam in priori columna exhibere; sicut illam delineatam accepi a Canonico Uccellario, licet absque expreßione cælaturæ præfatæ, quia huic formandæ deerat tali in loco pictor, nec debebat aliunde accersiri, cum eruditionis nihil haberi inde poßit.

[7] Ut ut est, dignior illa est religiose servari, quam ossa quædam, ejus (ut fertur) Draconis, quem Sanctus ad liberandos Tifernates occiderit, prope Tiberim, eo loco, [alibi vero quædam ossa draconis ut fertur a Sancto occisi:] (ubi scribit Angelus) quo nunc consistit ecclesia Commendariæ Melitensis, dicto Regnaldello, ad unum sclopi jactum distante a mœnibus; ubi in ecclesia conspiciuntur pendentes ex muro scapulæ geminæ, quarum una quatuor palmos longa sit, larga duos & totidem digitos; altera, paulo minor tempore exesa utraque: alia vero ossa, etiam prægrandia, monstrantur in crypta ejus; quam dixi, Saddorum ecclesiæ tamquam ejusdem Draconis. Legantur ergo quæ ad S. Georgii Acta XXIII Aprilis §. 3 disserui de dracone, pedibus vel equo S. Georgii substerni solito; deque multis draconibus & serpentibus, qui paßim occisi vel pulsi leguntur a Sanctis, locum aliquem ad fidem inibi prædicandam ingreßis: quos alios non esse censeo quam idolatriam debellatam, & dæmonem veteri posseßione depulsum. Ossa illa, (si tamen ossa sunt, & non saxa in oßium formam naturaliter concreta, qualia sunt quæ paßim gigantum ossa creduntur) ossa; inquam, illa (sicut ex delineatione mihi missa, & hic expressa apparet) si ad invicem conjungantur, perfectum integræ unius costæ arcum constituunt, cui subtensa pedum Tifernensium scala una cum unius pedis in novem uncias divisi mensura, [quæ potius elephantis videri debeant.] indicat, ipsam prætensam costam dimidium pedem latam, & plus quam septem longam fuisse. Unde si de mensura animalis, quod tales costas habuerit, fiat æstimatio, elephantis, & quidem valde proceri costa hæc judicari posset, Elephantos autem peregre advectos sæpe habuit & vidit Italia; dracones, quorum latera costis instructa fuerint, credo numquam. In hoc enim cum serpentibus conveniunt dracones, quotquot ab Aldrovando, eorum historiam undecumque scrutato, describuntur; quod continua una per totum corpus spina procurrant, qua contracta laxataque celerrimo jactu vibrantur eo quo festinant, ita ut volare videantur: quamquam & alati inveniri dicuntur. Idem judicium esto de scapulis, quas elephas tantas quantas Angelus scribit habuisse potuit; non item dracones, qui scapulis carent.

ACTA.
Ex Mss. Urbinatis Ecclesiæ.

Crescentianus, sive Crescentinus, Martyr, Tiferni in Umbria (S.)
Justinus, Martyr, Tiferni in Umbria (S.)
Griccivianus, Martyr, Tiferni in Umbria (S.)
Virianus, Martyr, Tiferni in Umbria (S.)
Orphitus, Martyr, Tiferni in Umbria (S.)
Euxuperantius, Martyr, Tiferni in Umbria (S.)
Benedictus, Martyr, Tiferni in Umbria (S.)
Eutropius, Martyr, Tiferni in Umbria (S.)
Fortunatus, Martyr, Tiferni in Umbria (S.)

BHL Number: 1983

EX MS. URBIN.

[1] Tempore Diocletiani Imperatoris, sæviente adeo in Christianos persecutione, [Crescentinus, sub Diocletiano,] ut etiam inaudita causa ubique locorum accerbissime ex edicto Imperatoris in eos animadverteretur; Crescentinus, Patronus noster, vir pietate, religione, magnitudineque animi clarus, nobilibus Christianisque parentibus ortus, Romanus patria, professione autem Miles, mortuis parentibus suis, cum adhuc adolescens omnia fere sua bona in Christi pauperes erogasset, ab Urbe postea sæviente persecutione fuit expulsus. Imitatus autem Euangelium illud, Dum vos persecuti fuerunt in una civitate fugite in aliam, in Hetruriam se contulit; [Roma Tifernum fugit,] constititque ad Tiberim in agro Tiphernati. Ibi cum audisset draconem quemdam teterrimum atque immanem Tiphernum sæpe numero circuire; qui non solum cominus bruta hominesque crudeliter vorabat, verum etiam longe plures halitu suo pestilenti ac venenoso inficiens cominus necabat; ægre ferens Vir sanctus, precibus cum lacrymis ad Deum optimum maximum fusis, divino numine admonente, percepit, [ubi letiferum draconem grassari audiens,] civitatem illam antiqui serpentis diaboli fraudibus deceptam, vana & muta idola colere; ex quo tam dira pestis ab illo dracone (Deo ipso permittente) fuerit concitata: qui si, rejecto idolorum cultu, ad Deum vivum & verum confugerent, ab ejus misericordia, Crescentino ipso intercedente, liberari mererentur.

[2] Quamobrem, vir Dei sanctus ac Miles Crescentinus, Dei verbum constanti mellifluaque oratione cœpit prædicare: credentibusque illis, [eumdem interficit,] atque sacrosancti baptismi gratiam suscipientibus; ipse, in Deo omnem collocans fiduciam, Christi signaculo insignitus, adversus immanem illam bestiam forti ac magno animo perrexit; lanceaque arrepta, divino suffultus præsidio, non sine magna omnium admiratione, draconem illum interemit: ob cujus rei tam præclaræ gestæ admirationem, fidelium atque credentium numerus in dies magis magisque augebatur. [solitariam ibidem vitam instituit,] Humana tamen gloria minime ob eam causam est elatus Crescentinus; imo Deo omnium opifici immortales referens gratias, equo militaribusque armis, quæ sola sibi Roma discedens reliqua fecerat, itidem in pauperes erogatis, in cellulam quamdam prope Tiphernum, quam suis manibus ipse construxerat, sese abdidit; ibique jejuniis, orationibus, sanctissimisque operibus vacans, totus in Deo erat: nihilque aliud die noctuque aut cogitabat aut agebat. [& miraculis clarescit.] Confluebat vero ad virum hunc undecumque sanctissimum, populorum multitudo multis ex partibus frequens: quos ille tum prædicationis Christi pabulo reficiebat, tum etiam, si quos languentes, paralyticos, debiles, aridos, cæcos, mutos, surdos, aliove quopiam morbo affectos comperisset, in pristinam perfectamque sanitatem summi Dei virtute revocabat.

[3] Cum autem fama tanti viri longe lateque percrebuisset, ad Romanum Imperatorem quoque pervenit; esse videlicet in Hetruria Christianos homines, [Corā Præfecto Flavo] cives Romanos, qui Romanos deos detestantes, Nazareni crucifixi doctrinam cultumque amplexarentur, enixeque docerent. Quare commotus Imperator, Flavo, tunc temporis Hetruriæ Præfecto ac Tipherni commoranti, edixit, ut curaret, nequis Christianum nomen nominaret, sed Romanorum Deos duplicati supplicii pœna coli ac venerari cogeret. [fidem Christi professus,] Tunc igitur diabolus, bonis semper invidus, tyrannicam ipsius Flavi rabiem adversum Crescentinum concitavit; etenim ne Christi nomen populo prædicaret, sævissimus ille tyrannus ei acerrime minatus interdixit, At vero Spiritu sancto plenus Crescentinus, tamquam lucerna ardens, quæ abscondi sub modio nequit, validius cœpit prædicare Jesum Christum, per Prophetas nuntiatum pro genere humano de Virgine nasci atque eos qui in eum crederent, baptismique gratiam in ejus nomine susciperent, omnium primi hominis peccatorum labem delere posse. Quam ob rem ira percitus crudelis, tyrannus, Crescentinum in forum adduci jussit, eique imperavit, [& varie tortus,] ut supplex Deos suos adoraret. Cui audacter respondens Crescentinus dixit, Deos tuos non adoro: vana etenim, cæca & surda sunt idola, atque opera manuum hominum. Tunc tyrannus ignem ingentem jussit accendi, Beatumque Crescentinum in medias flammas projici. Quod cum factum fuisset, & ipse Deo gratias agens, illæsus permaneret; sævissimus ille tyrannus, furore correptus, beatissimum Christi Martyrem plurimis pœnis cruciatum mandavit interfici, ejusque corpus inhumatum relinqui.

[4] Itaque Sacellites eum vestimentis suis exuentes, manibus ac pedibus ligatis nudoque corpore, [raptatur ad locum supplicii:] per terram adeo immaniter traxerunt, ut sacro ejus sanguine inter trahendum lapides permulti fuerint cruentati; idque tamdiu quamdiu ad præfinitum sibi locum pervenerunt: ubique plurimis variisque cruciatibus affectus, semperque in confessione Christianæ fidei constantissime permanens; tandem capite obtruncatus martyrii palmam Beatissimus Martyr est adeptus; [capite plexi corpus,] ejusque anima sanctissima in æternæ felicitatis gloria, cum canticis hymnisque angelicis est donata, glorioso corpore inhumato relicto. Quod videntes Christiani, illud clam collegerunt, & honorifice sepelierunt in loco qui dicitur Saddi; ubi in ejus honorem constructum extat templum: in quo ob tanti Martyris memoriam sanctus Floridus, [honorifice sepelitur:] & sanctus Adamantius Confessores, summa Pietate, ac Religione, diu postea sunt commorati, diemque suum obierunt ibidemque eorum Corpora sunt sepulta. Passus est autem Beatus Crescentinus imperante Diocletiano, Kalendis Junii, anno Domini ducentesimo octuagesimo septimo.

[5] Cujus Corpus in dicta ecclesia requievit usque ad tempora Henrici Quarti Imperatoris, [unde ipsum permissu Fulconis Episcopi,] Henrici tertii Imperatoris filii. Cum enim Tipherni Fulco, vir nobilissimus, caritate ac virtutum omnium genere abundans, Episcopus esset; contigit ut Mainardus, vir illustris, omni gratia & sanctitate plenus, Urbinatis Ecclesiæ Episcopus, cum ipso Fulcone conquereretur, quod Urbinatium cui præerat ecclesia, Sanctorum careret reliquiis. Quod cum audisset Fulco, ipsumque Mainardum fidelissimum Christi servum ese cognosceret; ob ejus pietatem ac religionem, beatissimi Crescentini Martyris Corpus ei promisit. Quare gaudio exultans Mainardus, clam vocatis Abbatibus, Monachis, Sacerdotibus, ac religiosis viris, laicali indutus vestimento, veraci Fulconis promissione fretus, illuc cum his omnibus se contulit, ubi S. Crescentini Martyris Corpus jacebat; [abstulit Mainardus Ep. Urbin,] atque cum psalmis, hymnis, ac plurimo thure, eum de loco in quo jacebat extraxit. O quanta odoris suavitas, quantaque dulcedo, sancto illo Corpore defosso, eos qui ibi aderant replevit! Cum autē Mainardus Episcopus, cum Clero & Populo Urbinate, thesaurum illum tam pretiosum ad Urbinatem Ecclesiam summa cum veneratione deferret; [frustrain secutis eum Tifernatibus,] exeuntes Tiphernates, magna cum armatorum hominum manu, eos persequebantur, ut illud Corpus eis auferrent. Divina autem providentia, quæ in sua dispositione non fallitur, nec voluit Urbinates tanto beneficio fraudari; statim auxilium præbuit. Nam dum Mainardus supplex oraret Deum, ut se cum universo populo ab illis persecutoribus liberaret, Corpusque sancti Martyris illæsum servaret candida eos adeo obtexit nubecula, [ann. 1068.] ut ab hostibus illis numquam conspici potuerint, Quamobrem Mainardus cum cœtu suo incolumis sanctissimum illud Corpus summo cum gaudio ad Urbinatem Ecclesiam transtulit, anno Domini millesimo sexagesimo octavo.

[6] [Exhinc claret miraculis Sanctus,] Tunc Mainardus Episcopus templum miro ordine ac opere fabricari instituit, in quo sanctissimum illud Corpus maxima cum laude, honore, & gloria collocavit, in crypta, quæ est ab Occidentali parte, ubi præbet beneficia poscentibus. O quot cæci illuminati, leprosi mundati, paralytici sanati sunt! Cujus miracula neque etiam nostris temporibus deficiunt. Traditum quoque est a majoribus nostris, quotiescumque Urbinates adversus hostes suos beatissimi Martyris Crescentini advocati Vexillo usi fuerunt, semper victorias mirificas consecutos fuisse. Anno vero Domini millesimo trecentesimo sexagesimo, die vero XVIII mensis Decembris, cum refrigescente hominum religione apud nonnullos dubium esset, [Urbinatium Patronus.] an Divi Crescentini corpus in ea crypta reperiretur; Franciscus Episcopus Urbinas, divino primum nutu, deinde Canonicorum consensu, aliorumq; Prælatorum ac Clericorum voluntate, ipsum Corpus denuo perquisitum invenit; sublatoque ex hominum animis incredulitatis errore, & antiqua reliqione revocata, supernæ bonitatis immensitas plurima alia edidit miracula. Pie quoque credendum est, non nostris quidem meritis, sed ipsius sancti Martyris orationibus, precibusque gloriosis, ita felici rerum statu civitatem hanc nostram Urbinum tamdiu perdurare, ut nulla sit ex finitimis hisce civitatibus, quæ hac in re huic nostræ aliqua ex parte sit comparanda. Oremus ergo Deum omnipotentem maximum, ut S. Crescentini Martyris Patroni nostri intercessionibus conservet suos Præsules, defendant Clericos, tueatur Populum, atque Urbem istam ab omni hoste, periculo, fame, ac tempestate; ut Populus ad eum veniens, per ipsum Deum laudet, & suis meritis vivat cum eo, qui cum Patre & Spiritu sancto vivit & regnat, in secula seculorum. Amen.





USB-Stick Heiligenlexikon als USB-Stick oder als DVD

Unterstützung für das Ökumenische Heiligenlexikon


Seite zum Ausdruck optimiert

Empfehlung an Freunde senden

Artikel kommentieren / Fehler melden

Suchen bei amazon: Bücher über Acta Sanctorum: Crescentianus und Gefährten

Wikipedia: Artikel über Acta Sanctorum: Crescentianus und Gefährten

Fragen? - unsere FAQs antworten!

Im Heiligenlexikon suchen

Impressum - Datenschutzerklärung

Unser Reise-Blog:
 
Reisen zu den Orten, an denen die
Heiligen lebten und verehrt werden.


Aus: Societé des Bollandistes: Acta Sanctorum Bd. 1 - Iunii I., Antwerpen 1695 - zuletzt aktualisiert am 00.00.2014
korrekt zitieren:
Artikel
Die Deutsche Nationalbibliothek verzeichnet das Ökumenische Heiligenlexikon in der Deutschen Nationalbibliografie; detaillierte bibliografische Daten sind im Internet über https://d-nb.info/1175439177 und https://d-nb.info/969828497 abrufbar.

Sie könnnen mit Klick auf den Button Benachrichtigungen abonnieren und erhalten dann eine Nachricht, wenn es Neuerungen im Heiligenlexikon gibt:


Sollte hier eine Anzeige erscheinen, deren Anliegen dem unseren entgegensteht, benachrichtigen Sie uns bitte unter Angabe der URL dieser Anzeige, damit diese Werbung nicht mehr erscheint.
Lesen Sie vorher bitte unsere Erläuterungen auf der Seite Warum Werbung und wie sie funktioniert.